Iedereen heeft wel eens een liefde waar hij nooit over heen is gekomen en daar nog
heimelijk aan terugdenkt. Een verliefdheid die lang geleden is opgebloeid, maar nooit
zijn blaadjes heeft verloren. Of je hebt de bloem begraven in de hoop dat hij vanzelf
in de vergetelheid zou raken.

Soms voert de tijd je terug naar de herinnering. Misschien door dat ene liedje die
jullie samen hadden geluisterd. Het vertrouwde parfum dat opeens langs je neus
waait. De lievelingsplek in de stad of dat ene cafeetje. Allemaal herinneringen die
niet zijn vervaagd.

Hier volgt een verhaal van een meisje die op een dag wakker werd en zich
realiseerde hoeveel ze die ene speciale jongen miste.

Het was bijna kerst. De daken waren wit en de sneeuwvlokken dwarrelden naar
beneden. Het meisje keek uit het raam naar buiten. De straten waren verlaten op een
enkeling na. Sommige huizen waren van buiten al versierd met lichtjes. Iedereen zat
zich vast binnen voor te bereiden op de aankomende feestdagen.

Ze zat eenzaam binnen en hoewel ze binnen zat, voelde ze dat de ijzige kou haar
lichaam binnendrong. Ze moest opeens denken aan die ene jongen.

De jongen die alles behalve perfect was voor haar, maar waar zij zo verliefd op was.

Het meisje haalde alle herinneringen op en tot haar verbazing wist zij elk klein detail
nog.

Zijn lieve stem, zijn zachte handen, de manier hoe hij liep, zijn alleszeggende groene
ogen, alles van hem miste ze. Zelfs zijn onvolmaaktheden.

Zij kon hem maar niet vergeten, nadat hij haar de deur had gewezen. Overal waar ze
kwam, werd zij immers aan hem herinnerd.

Sommige plekken in de stad waar ze waren geweest. Liedjes die hij ooit in haar
bijzijn had gezongen, schalden in de winkelstraten. Verliefde stelletjes die aan het
zoenen waren of hand in hand liepen door de stad.

Verzonken in de herinneringen, kwam ze langzaam terug in de realiteit.

Ze voelde een brandende pijn in haar hart, haar neus zat verstopt en haar ogen
vulden zich met vocht.

Ze wendde haar ogen van het raam af en ze staarde glazig voor zich uit.

Het zweet brak haar uit en ze dwong zichzelf om sterk te zijn, maar haar gevoelens
waren sterker dan haar wilskracht. Ze trilde over haar hele lichaam en begon te
snikken.

De tranen rolden over haar gezicht. Eerst voorzichtig uit haar ooghoeken, maar al
gauw stroomden ze naar beneden. Haar zicht werd wazig en ze voelde dat haar
tranen nog steeds een wedstrijd liepen. Even verbeeldde ze zich dat hij voor haar

stond, klaar om haar te troosten. Maar hij stond er niet.

Ze dacht dat ze over hem heen was. Althans dat had ze zichzelf wijsgemaakt. Ze
probeerde zichzelf al die tijd ervan te overtuigen dat ze beter af was zonder hem.
Maar ze had haar gevoelens zo diep weggestopt, zodat ze niet hoefde te voelen dat
ze hem niet kon vergeten.

Ze gaf zichzelf de schuld dat het zo was gelopen, want zij had hem pas verteld
hoeveel ze van hem hield, nadat hij haar niet meer hoefde.

Vertel je geliefden dat je van ze houdt. Voordat het te laat is…