Het leven vertrouwen? Ik was vroeger doodsbang, eigenlijk nu nog steeds. In plaats van

mijn warmte en kwetsbaarheid aan anderen te tonen, vervreemdde ik van mezelf door

overdreven verwachtingen te hebben van alles en iedereen.

Overdreven verwachtingen van mezelf. Dat ik al mijn toetsen met perfecte cijfers moest

halen. Het voorbeeldige kind moest zijn van mijn ouders. Overdreven verwachtingen van

anderen. Dat zij precies aan het beeld in mijn hoofd konden voldoen. Ze voldeden allemaal

niet en daardoor raakte ik teleurgesteld in ze.

Nu wil ik weigeren om mensen in hokjes te stoppen en hoge verwachtingen van ze te

hebben. Ik wil bereid zijn om te geloven dat ze me zullen verbazen. Ik wil ze als onschuldig

zien. Ik wil ze niet blijven beoordelen op hun vroegere gedrag.

Sommige mensen zijn niet onschuldig, dat weet ik. Maar besef je dat wanneer je er een

gewoonte van maakt om iedereen als onschuldig te beschouwen, het veel makkelijker wordt

om degenen eruit te pikken met slechte bedoelingen?

Eigenlijk moet je het verleden accepteren om de toekomst weer stralend tegemoet te gaan.

Ik ben een twijfelaar en een perfectionist. Ik stel te hoge eisen aan mezelf. En nog steeds

worstel ik af en toe met mijn angst niet goed genoeg te zijn. Maar in plaats van mezelf deze

eigenschappen kwalijk te nemen, accepteer ik ze en leer ik ermee om te gaan.

Ik weet uit ervaring hoe verschrikkelijk moeilijk dat is, maar ik weet ook dat het kan.

Dat is het mooiste geschenk wat ik een ander kan geven: acceptatie.

Woorden vormen de kleren van de gedachte. De woorden die je tegen jezelf zegt, vormen

jouw zelfbeeld. De woorden die je tegen anderen zegt, tonen wie je bent, wat je denkt en wat

je goed of slecht vindt. Geef jezelf en anderen complimentjes. Durf van jezelf en van anderen

te houden!

Ik heb het al ontelbare keren gehoord. Je moet van jezelf houden en jezelf accepteren

voordat iemand anders van je kunt houden. Wie zou nou van jou houden als jij het zelf niet

doet? Er zit iets in het idee dat je eerst van jezelf moet houden om te kunnen geloven dat

iemand die de moeite waard is van jou houdt. Uiteindelijk heb ik mezelf kunnen accepteren,

zoals ik ben. Ook al kan ik mijn gevoelens niet altijd evengoed verwoorden.

Langzamerhand kwam ik erachter dat er twee Kristel’s waren: de ene die momenten kende

van rust en die zichzelf was, en de ander wier handelingen werden ingegeven door angst.

De ene Kristel wist wie ze was, maar die Kristel liet zich vroeger zelden zien.

De tweede Kristel was druk bezig zich anders voor te doen dan ze in werkelijkheid was,

omdat ze een afkeer had van diegene die ze dacht te zijn – een verliezer. Maar ze waren

beiden wel eeuwig aan het twijfelen over van alles en nog wat.

Twijfelen maakt mensen onzeker. Daardoor zul je denken dat je iets niet in je hebt, terwijl je

het wel hebt. Sta versteld van jezelf en waag de gok.

Ik raad iedereen aan om te stoppen met twijfelen, want dan raak je alleen kostbare tijd kwijt.

Stop met twijfelen en ga de toekomst stralend tegemoet!